Kraamweek

De kraamweek.

Je hoort er vaak verhalen over: een roze wolk, genieten, het mooiste wat er is. En dat is het óók. Maar wat ik niet wist, is dat deze periode net zo rauw, intens en emotioneel kan zijn. In dit blog deel ik mijn eigen ervaring, omdat ik geloof dat meer eerlijkheid rondom de kraamweek andere moeders kan helpen en geruststellen.

Onze zoon werd geboren in coronatijd. Het was een intensieve periode, want ik kreeg zwangerschapsvergiftiging. Toch bracht die tijd ook onverwachte rust: er was geen druk van visite en iedereen was extra voorzichtig met verkoudheden. Dat gaf ruimte om samen te zijn, zonder polonaise aan mijn bed.

Toen onze dochter werd geboren, dacht ik vooral: ik wil genieten van de roze wolk. Ik wilde rust, liefde en écht samenzijn. Maar drie dagen na de bevalling belandde ik onverwachts in het ziekenhuis. Ik had kraamvrouwenkoorts en raakte zelfs in shock. Ik had me op alles voorbereid, behalve dit.

Met een antibioticainfuus knapte ik langzaam op, maar de dagen waren zwaar. Ik had drie nachten niet geslapen en voelde paniek opkomen. Toch bleef één ding me dragen: mijn dochter. Hoe ziek ik ook was, haar voeden, haar vasthouden, haar op mijn buik laten liggen… die liefde was zo puur, dat het me de kracht gaf om door te gaan.

Schuldgevoel en loslaten

Na een week waren we als gezin weer herenigd. In het begin voelde ik me schuldig tegenover mijn zoontje. Hij had een zusje gekregen, maar zijn moeder lag doodziek in het ziekenhuis en had niet eens de kracht om hem vast te houden. Daarbij was het risicovol om hem dichtbij te hebben, omdat ik besmettelijk was. Achteraf moest zelfs iedereen aan de antibiotica. Gelukkig werd hij liefdevol opgevangen door opa en oma. Toen ik beetje bij beetje opknapte en we weer samen waren, zakte het schuldgevoel langzaam weg. We waren weer compleet, en dat gaf rust.

Herstellen en vertragen

Ik begon met ademhalingsoefeningen om mijn zenuwstelsel te kalmeren. Ik kon niets anders dan liggen, en juist dat gaf mijn lichaam de kans om te helen. Mijn hechtingen herstelden, mijn bekkenbodem kreeg rust. Ondanks alles kon ik blijven voeden – iets waar ik nog altijd heel dankbaar voor ben.

Het dwong me om letterlijk te vertragen. Om te accepteren dat mijn lichaam de tijd nodig had om te herstellen, en dat mijn enige taak was: er zijn voor mijn kinderen en mezelf.

Wat ik elke moeder zou willen meegeven

De kraamweek loopt nooit precies zoals je het plant. Soms is het zwaar, soms gaat het anders, maar altijd is er liefde. Wees mild voor jezelf. Het hoeft niet perfect te zijn. Je mag vertragen, je mag voelen, je mag vragen om hulp.

Als ik terugkijk, had ik willen weten dat het niet gaat om hoe “perfect” de kraamweek verloopt. Het gaat om de verbinding met je baby, en om jouw herstel. Kwetsbaarheid ís kracht. Daarom deel ik dit verhaal: zodat jij weet dat je niet alleen bent. ♥